H Πριγκίπισσα του υπογείου

Ήταν πριγκίπισσα , την δικαιούταν την ευτυχία, όχι μόνο λόγω της θέσης της αλλά επειδή είχε και κοφτερό μυαλό. Μια περίεργη εξυπνάδα που λίγοι όμως μπορούσαν να την καταλάβουν και να την ερμηνεύσουν.
Όχι δεν ήταν τέλεια, είχε παράλληλα και πολλά ελαττώματα, άλλωστε ποιος άνθρωπος δεν έχει.
Τις ήξερε τις ατέλειες της, προσπαθούσε να τις αντιμετωπίσει αλλά δεν το κατάφερνε.
Θα ζούσε με αυτές, δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά, άλλωστε ήταν πριγκίπισσα , οι πιο πολλοί ούτε καν θα τολμούσαν να τις σχολιάσουν.
Ήθελε να τα ζήσει όλα , να τα γευθεί όλα, την γοήτευε το άγνωστο , η περιπέτεια και ο κίνδυνος. Το μυαλό της συνεχώς περιπλανιόταν σ αυτά, την έλκυαν με μια αφάνταστη δύναμη.
Της άρεσε το φως, αλλά παράλληλα και το σκοτάδι. Η ζέστη αλλά και το ψύχος.
Αυτό που δεν της ταίριαζε με τίποτα ήταν η μετριότητα.
Ήθελε να ζει πάντα στα άκρα.
Πολλές φορές μάλιστα άφηνε τα δωμάτια του παλατιού για να κατέβει κάτω στο υπόγειο. Την γοήτευε η ιδέα του τι μπορεί να δει εκεί. Πολλά κατασκότεινα δωμάτια που ήθελαν εξερεύνηση, χίλια μύρια αντικείμενα , άχρηστα τώρα αλλά που κάποτε κάποιοι τα χρησιμοποιούσαν. Ίσως υπήρχαν και μπουντρούμια εκεί κάτω που παλιά κρατούσαν φυλακισμένους διάφορους εγκληματίες, γιατί όχι και πρίγκιπες που κάποτε ίσως αντιμίλησαν στον βασιλιά. Πάμπολλες φορές είχε δει αλυσίδες με χειροπέδες να κρέμονται από τους τοίχους. Η φαντασία της οργίαζε για να μαντέψει σε ποιον χρησιμοποιήθηκαν, ουκ ολίγες φορές έβαζε και τον εαυτό της στην θέση του αλυσοδεμένου για να καταλάβει το πώς ίσως ένοιωθε αυτός.
Η περιέργεια της όμως δεν περιοριζόταν στο υπόγειο.
Ήθελε να ξέρει το τι μπορούσε να βρισκόταν και κάτω από αυτό.
Δεν άργησε να ανακαλύψει μια μυστική πόρτα.
Την διάβηκε μερικές φορές, μερικά σκαλιά παρακάτω ήταν η κόλαση.
Η αληθινή κόλαση.
Βίωσε για τα καλά τι ήταν αυτή, μερικά λεπτά ευχαρίστησης και ηδονής, και ατελείωτες ώρες πόνου και δυστυχίας.
Πολλές φορές υπερίσχυαν στο μυαλό της αυτά τα λίγα λεπτά και κατέβαινε στην κόλαση, για να το μετανιώνει όμως αμέσως μετά.
Ο διάβολος χαιρόταν, εξουσίασε έστω για λίγο μια πριγκίπισσα.
Αλλά και η πριγκίπισσα το χαιρόταν γιατί νόμιζε ότι εξουσίαζε για λίγο τον διάβολο.
Νόμιζε! Γιατί ο διάβολος δεν εξουσιάζεται.
Δεν ξέρουμε τι τέλος θα έχει το παραμύθι, στο μυαλό και στο χέρι της πριγκίπισσας είναι οι περιηγήσεις της να φτάνουν μόνο μέχρι το υπόγειο, και όχι προς τα κάτω σκαλιά. Άλλωστε ένα κατασκότεινο ανεξερεύνητο υπόγειο , είναι η πιο ακίνδυνη περιπετειώδη φαντασίωση , σε όλα τα παιδικά μυαλά. Και η πριγκίπισσα αν και φορά στέμμα, παιδί είναι ακόμα , όλοι μας είμαστε παιδιά ακόμα.