Από τον έρωτα στο ότι μας κάτσει
Γευτήκαμε τον έρωτα, σε όλες τις μορφές του. Από τον πιο μικρό ως τον πιο σφοδρό , ζήσαμε φοβερά συναισθήματα πότε απίστευτης ευτυχίας, και πότε μεγάλης λύπης .
Αποτελέσματα;
Βαρεθήκαμε τον έρωτα.
Βαρεθήκαμε αυτόν τον κύριο που παριστάνει τον Θεό.
Τώρα πια ψάχνουμε κάποιον/α που να μας αρέσει και να μας ικανοποιεί τα στάνταρ μας.
Θα είμαστε καλά έτσι λέμε.
Θα περνάμε καλά.
Είμαστε στην φάση του αλλεπάλληλου έρωτα. Της μέρας , της εβδομάδας, του μήνα.
Και αν μερικοί από τους αλλεπάλληλους έρωτες είναι σε μεγάλη απόσταση από τον τόπο μας, ακόμα καλύτερα. Θα έχουμε και ελεύθερο πεδίο.
Και όλο αυτό το ονομάζουμε ευτυχία.
Προσβάλουμε τη λέξη , μόνο που το λέμε.
Και ο θεός έρωτας;
Αυτό το αγγελάκι με τα βέλη του;
Πώς να τα ξεριζώσεις από την καρδιά;
Πώς να παριστάνεις ότι δεν υπάρχουν;
Ανοιχτές πληγές πια γιατί ξεριζώσαμε τα βέλη με τη βία.
Αιμορραγούν συνεχώς.
Δεν πρόκειται να κλείσουν, όση προσποιητή ευτυχία και να νοιώσουμε .
Οι πληγές θα είναι εκεί για πάντα.
Περιμένουν το ίδιο ακριβώς βέλος να ξαναμπεί στη θέση του, να κλείσει τέλεια κάθε σχισμή της ανοικτής πλέον σάρκας.
Ο έρωτας πληγώνει, ματώνει, πονάει!
Όπως και η γέννα άλλωστε.
Αλλά από μέσα του ξεπηδάει η ζωή ,το φως!
Εφεύραμε τις παρένθετες μητέρες.
Ως εκεί όμως.
Ας μη κάνουμε πράξη και τον παρένθετο έρωτα.
Ζήσε το όνειρο και ας το βλέπεις για εφιάλτη.