Την εκδίκηση της πληγωμένης Γυναίκας να τρέμεις
Και ξανά στο ίδιο το σημείο. Πάτωμα. Λένε πως αν δεν πιάσεις πάτο δε μπορείς να εκτιμήσεις τα όμορφα που σου συμβαίνουν σ’αυτή τη ζωή. Τι γίνεται όμως όταν το να πέφτεις σου έχει γίνει πλέον συνήθεια; Ίσως να φταίνε οι προσδοκίες σου , ίσως να φταίει απλά και η ίδια η ζωή. Όπως και να ‘χει , στέκεσαι για άλλη μια φορά ακούνητος αμίλητος , ανήμπορος και αυτό σε εξοργίζει.
Λένε επίσης πως δύο είναι τα πράγματα που είναι άξια φόβου σε αυτή τη ζωή. Ο θεός και ο πληγωμένος άνθρωπος , ο άδειος άνθρωπος ή ακόμη πιο σωστά η πληγωμένη γυναίκα. Είναι εκείνη που τόσο καιρό την κοιτούσες και δεν πίστευες ούτε εσύ ο ίδιος μέχρι που μπορεί να φτάσει. Φαινόταν κυρία , ευγενική , συνετή , δυνατή. Πάντα αντάξια των περιστάσεων , πάντα έπεφτε και πάντα σηκωνόταν. Αυτό κατά πάσα πιθανότητα συνέβαινε , γιατί πάντοτε είχε από κάπου να πιαστεί , κάτι στο οποίο υπολόγιζε. Όχι απαραίτητα άνθρωπο, οι άνθρωποι άλλωστε είναι τόσο φθηνοί που σπάνε αμέσως σε τέτοιες περιστάσεις. Είχε όμως μέσα της μία κρυφή δύναμη, έναν άσσο στο μανίκι της ,που της επέτρεπε να συνεχίσει, και αυτή να είναι άνθρωπος γυναίκα πλάσμα τούτου του κόσμου , αληθινό και όχι αερικό.
Όλοι έχουμε το αδύναμο σημείο μας..Ο αρχαίος πολεμιστής Αχιλλέας είχε την αχίλλειο πτέρνα του κλπ.. όταν λοιπόν η ζωή , ή κάποια από τις φθηνές απομιμήσεις που είχε συμπεριλάβει μέσα σ’αυτή, τη χτύπησε πολύ, εκείνη αντιστάθηκε είδε τη θετική πλευρά σηκώθηκε και συνέχισε..Και αυτό γινόταν σχεδόν από τότε που θυμόταν τον εαυτό της. Ώσπου μια μέρα , το βέλος τη λάβωσε στο λάθος σημείο και τότε ξέσπασε. Γιατί ξέρετε καλοί μου φίλοι , κανένας μας δεν πεθαίνει με την πρώτη σφαίρα , με την πρώτη μαχαιριά ή με την πρώτη σταγόνα δηλητήριο. Χρειάζονται πολλές σφαίρες πολλές μαχαιριές , αμέτρητες σταγόνες δηλητήριο. Και η αλήθεια είναι , πως έχουμε την τάση όλες αυτές να τις προσπερνούμε ελπίζοντας πως εμείς είμαστε αυτοί που θα νικήσουμε , ή πως ο απέναντι θα δείξει οίκτο και θα σταματήσει να μας δηλητηριάζει. Η τελευταία σταγόνα , αυτή που ξεχειλίζει το ποτήρι , αυτή που σου παίρνει τη ψυχή και σε αφήνει ένα κενό θεριό , χωρίς αίσθηση, αυτή και σε τελειώνει.
Έτσι και η γυναίκα , η γυναίκα πρότυπο , η γυναίκα ήπιων τόνων , η γυναίκα με όλη τη σημασία της λέξης , όχι η γυναικούλα..έχει διαφορά. Όχι αυτή που προσποιείται πως έχει πετύχει πως έχει πονέσει ..όχι αυτή. Η άλλη , σε αυτήν δεν πήγαινε ποτέ το μυαλό σου , τη βλέπεις και πια δεν την αναγνωρίζεις. Πάψε όμως να έχεις φρούδες ελπίδες, πάψε να ελπίζεις πως θα λογικευτεί , πως δε θα κάνει κακό..Γιατί κάθε δράση φέρνει πάντα και αντίδραση , όσο και αν καθυστερεί κάποιες φορές. Γιατί είναι κενή άδεια και δε φοβάται πια να χάσει τίποτα. Μεγάλη παγίδα αυτό.
Το Θεό να φοβάσαι γιατί βλέπει
Τον απελπισμένο άνθρωπο μην υποτιμάς γιατί δεν έχει κάτι άλλο να ρισκάρει
Την εκδίκηση μιας πληγωμένης Γυναίκας να τρέμεις..γιατί έχει μαζί της και το Θεό και το Δαίμονα.
