‘’ Σχέσεις (με) και θρησκεία ‘’

Γνωρίζω πως έχω αρκετό καιρό να γράψω κάποιο άρθρο και να απευθυνθώ σε σας αγαπητοί μου αναγνώστες. Επίσης γνωρίζω καλά πως δε θα περιμένατε με τίποτα από ‘μένα να συντάξω ένα κείμενο σαν αυτό. Νομίζω όμως πως κάποια θέματα ελάσσονος σημασίας τα έχουμε αναλύσει τόσο πολύ που πλέον κουράζουν και μόνο στο άκουσμα. Ενώ αντιθέτως, κάποια άλλα πιο σημαντικά , πιο καθημερινά, πιο ρεαλιστικά ίσως τα έχουμε τελείως παραγκωνίσει.
Κάνουμε συχνά λόγο για τη φύση των ανθρωπίνων σχέσεων τον τρόπο διατήρησης τους τα εμπόδια που συναντούν καθώς και τις συμπεριφορές και τις καταστάσεις που τις δηλητηριάζουν, σχεδόν ποτέ όμως για το βαθύτερο νόημα όλων αυτών των κατασκευασμάτων του ανθρώπου και το τι κρύβεται τελικά πίσω από όλα αυτά. Εν ολίγοις, ποιος είναι ο αυτοσκοπός τους, και κατ’ επέκταση ο αυτοσκοπός του κάθε ανθρώπου.
Τώρα μπαίνουμε σε άλλα μονοπάτια.. Παρακαλώ λοιπόν, όποιος είναι κατά της θρησκείας και γενικότερα της αντιλήψεως περί υπάρξεως του ανωτέρου αυτού όντος, που ονομάζεται Θεός να σταματήσει τώρα την ανάγνωση, διότι δε θα ήθελα το συγκεκριμένο άρθρο να πέσει θύμα κακόβουλων σχολίων , για αυτό το λόγο.
Σύμφωνα με τη θρησκεία μας, ο άνθρωπος είναι ένα ον που, κατά τη βούλησή του και εφόσον επιθυμεί να ακολουθήσει το δρόμο του Κυρίου, έχει στη διάθεσή του δύο επιλογές για το πώς θα διαμορφώσει τη ζωή του.
Πρώτη έρχεται η επιλογή της ασκητικής ζωής, αυτής που διάλεξαν και οι άγιοι Πατέρες μας. Με άλλα λόγια, νηστεία προσευχή και αποχή από τα εγκόσμια. Ζωή που σε φέρνει πιο κοντά στο Θεό , εφόσον φυσικά τα κάνεις όλα αυτά με αγαθές προθέσεις και όχι υστερόβουλες σκέψεις.
Αυτό τον τρόπο ζωής όμως τον επιλέγουν πολλοί λίγοι άνθρωποι, λόγω των αντικειμενικών δυσκολιών και λόγω του ότι βέβαια ο άνθρωπος φύσει ζώον κονωνικόν , που έλεγε και ο Αριστοτέλης.
Ας περάσουμε λοιπόν στο δεύτερο αυτό τρόπο ζωής, που αποτελεί και το θέμα μας για να μη σας κουράζω άλλο με ανόητες φλυαρίες. Κοινωνική ζωή, με απώτερο σκοπό του ανθρώπου το Γάμο και τη δημιουργία οικογένειας. Τι διάσταση όμως έχει πάρει το θέμα Γάμος στις μέρες μας και πόσο έχει εντρυφήσει ο άνθρωπος στην πραγματική του σημασία; Όλοι οι νέοι δημιουργούν σχέσεις όσο είναι ελεύθεροι , άλλοι προτιμούν βέβαια την εργένικη ζωή και άλλοι καταλήγουν στο Γάμο. Αλλά και αυτοί που επιλέγουν τελικά την οικογενειακή ζωή πολλές φορές παίρνουν διαζύγιο ή ζουν διπλές ζωές(όχι όλοι όλοι βέβαια υπάρχουν και εξαιρέσεις). Γάμος σημαίνει ένωση δύο ανθρώπων ενώπιον του Θεού, κοινή πορεία στη ζωή, κοινή αντιμετώπιση των δυσκολιών που θα παρουσιαστούν στην πορεία, και φυσικά όχι μόνο δυσάρεστα γεγονότα, αλλά και μαζί στις χαρές και τις επιτυχίες που προσδοκούν και επιδιώκουν από κοινού. Τα δύο αυτά άτομα καταλογίζονται πλέον ως ένα σώμα που οφείλει να διέπεται από αγάπη, αφοσίωση επιμονή και υπομονή εάν θέλει να επιτύχει το σκοπό του.
Πώς όμως θα επιτύχει ένας γάμος; Πώς θα φτάσει σε σημείο τέτοιο ώστε το αντρόγυνο να μην έχει να ζηλέψει τίποτα από την εργένικη ζωή;; Είναι τόσο απλό και συνάμα φαντάζει τόσο δύσκολο ώσπου κάποιος να το δοκιμάσει. Μπορεί σε πολλούς από εμάς η θέση και οι θεωρίες της Εκκλησίας για το ιερό αυτό μυστήριο να μοιάζουν κάπως συντηρητικές (αναλύσαμε μερικές από αυτές πιο πάνω) όμως ας σκεφτούμε ένα ζευγάρι που θα υπολογίζει ο ένας τον άλλο, που θα αγαπάει με ανιδιοτέλεια με ειλικρίνεια , που θα σέβεται ο ένας τις επιλογές και τις επιθυμίες του άλλου και με άλλα λόγια που θα κάνει αμοιβαίες υποχωρήσεις. Στα μάτια πολλών θα ήταν το ‘’τέλειο’’. Και σας ρωτώ ‘’προστάζει’’ κάτι διαφορετικό η θρησκεία μας σε αυτό το κομμάτι; Όχι.. Πολλοί αντίθετοι γενικώς με το όλο θέμα, θα ισχυριστούν διάφορα. Αυτοί φυσικά είναι ως επί το πλείστον οι οπαδοί της πολυγαμίας, ως μεγαλύτερη ένδειξη ελευθερίας. Η πολλή ελευθερία όμως οδηγεί αναπόφευκτα στη μοναξιά και όταν ο άνθρωπος το συνειδητοποιεί αυτό, ο χρόνος δυστυχώς, έχει συνήθως περάσει.
Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε κάτι πολύ βασικό.. όταν αγαπάς θα σε αγαπήσουν και όταν στηρίζεις θα σε στηρίξουν. Όλοι αποζητάμε άλλωστε ένα χέρι που θα μας σηκώσει ΧΩΡΙΣ να μας κρίνει όλες εκείνες τις φορές που θα λυγίσουμε από τα πολλαπλά χτυπήματα της ζωής, αλλά και ένα χέρι που θα σφίγγουμε με χαρά κάθε φορά που θα πανηγυρίζουμε για όλες τις κερδισμένες μας μάχες..