Τι είναι ο κενός θρόνος μιας Μητρόπολης; Μια ευκαιρία για την εκπλήρωση των φιλοδοξιών κάθε ενδιαφερόμενου; Αυτό διδάσκει η θρησκεία μας; Τα πρωτεία είναι το ζητούμενο ή η παραγωγή εκκλησιαστικού και φιλανθρωπικού έργου;
Που είναι η σεμνότητα; Που η ταπεινότητα; Που η γνώση των ευαγγελίων και των γραφών;
Τι είναι τελικά η εκκλησία μας; Αυτό που θέλουμε να πιστεύουμε, ότι είναι ή μια πιστή αντιγραφή του πολιτικού συστήματος της χώρας;
Ποιοι χειρίζονται τα ζητήματα της; Η ίδια η εκκλησία μέσω των φωτισμένων ηγετών της ή αυτόκλητοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης;
Ευτυχώς που την εποχή του Χριστού δεν υπήρχαν δημοσιογράφοι γιατί πολύ πιθανόν να τον «πέθαιναν» προτού καν ανεβεί στο σταυρό ενώ παράλληλα θα μετέδιδαν προβλέψεις για το ποιος θα είναι ο νέος Χριστός.
Το τελευταίο ταξίδι ενός ιεράρχη δεν μπορεί να μετατρέπεται σε τηλεοπτικό, ραδιοφωνικό ή φωτογραφικό σόου. Το τελευταίο ταξίδι είναι αυτό ακριβώς που περιγράφει η φράση, είναι η πορεία ενός ανθρώπου που αφιέρωσε την ζωή του στην εκκλησία προς τον δημιουργό του, κάτω από το βουβό κλάμα του ποιμνίου του. Τίποτα λιγότερο τίποτα περισσότερο.
Ο μακαριστός Δαμασκηνός από εκεί ψηλά σίγουρα θα έβλεπε τους χιλιάδες Ροδοπίτες ανεξαρτήτου θρησκείας που αυτές τις 3 μέρες ήρθαν να του πουν το ύστατο χαίρε.
Θα έβλεπε τους χιλιάδες μαθητές που πήγαν για να ανάψουν ένα κεράκι, τους εκατοντάδες φοιτητές που μη έχοντας καμιά μόνιμη σχέση με την πόλη πέρασαν από την εκκλησία για να του πουν το τελευταίο αντίο.
Δεν ξέρω αν είμαστε σα λαός ο σπόρος που δεν πεθαίνει αλλά σίγουρα η θρησκεία μας είναι η πίστη που δεν πεθαίνει.
Χρωστάμε ως νομός πολλά στον Μακαριστό Δαμασκηνό, τόσα πολλά που δεν μπορούν καν να απαριθμηθούν. Επί 38 έβαζε πάντα τα στήθη του μπροστά για να μας προστατεύει, Ως καλός ποιμένας τα έβαλε με αρκούδες ,τσακάλια και ορδές λύκων (ενίοτε γκρίζων) τρέποντας τους σε άτακτη φυγή.
Μέσα σ αυτή την διαδρομή του διάλεξε και τον αντικαταστατή του, του εμφύσησε το πνεύμα του, τον δίδαξε, τον εμπιστεύτηκε ως άλλον του εαυτό.
Οι φιλοδοξούντες λοιπόν ας κάνουν πέρα, ο δεσποτικός θρόνος της Ροδόπης δεν είναι απλά μια κενή θέση προς κάλυψη, είναι το προκεχωρημένο φυλάκιο της ορθοδοξίας και του Ελληνισμού και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπιστεί από όλους μας.
Άξιος!

Δ.Κ.

About Author

Εγγραφείτε στο Newsletter μας