Βραδιά ποίησης
Τί νόμιζες; Πώς θα πάνε όλα καλά;
Πώς θα κυλούσε ήρεμα και χωρίς απώλειες;
Πόσο αφελής στάθηκες για άλλη μια φορά..
Ο άνθρωπος δεν αλλάζει,
αν βυθιστείς μία φορά στα έγκατα της ψυχής σου
για πάντα εκεί κολλημένος ,εκεί θα μείνεις.
Όχι δε θα είναι διαφορετικά την επόμενη φορά.
Ούτε αυτή , ούτε καμιά άλλη.
Πλανάσαι άνθρωπε , πλανάσαι άγρια.
Εμπιστεύεσαι κάνεις όνειρα ζεις ελπίζεις κοιμάσαι..
Ναι κοιμάσαι ώσπου κάποια στιγμή ξυπνάς μια και καλή.
Κοιτάς γύρω σου, κοιτάς το χώρο σου τους ανθρώπους σου
και συνειδητοποιείς.
Εκεί αρχίζουν τα αναπάντητα ερωτήματα, τα ρητορικά , με συνομιλητή τον εαυτό σου, εκεί που τελειώνει το σκοτάδι. Είμαι εκεί που ήθελα να είμαι; Αυτό είχα διαλέξει; Αυτό ήθελα; Αυτή είναι η ζωή μου;
Δε φταις εσύ άνθρωπε που τυφλώνεσαι , από τα πάθη σου, από τα λάθη σου, από τους φόβους σου, από αυτά είσαι άλλωστε φτιαγμένος.. και ας μη το παραδέχεσαι. Με μια διαφορά.
Άλλοι νικούν το σκοτάδι τους και άλλοι ζουν μέσα σ’ αυτό.
Άλλοι το υποσιτίζουν και άλλοι το τρέφουν.
Άλλοι ανάβουν το φως και άλλοι ξεκρεμούν ακόμη και τον ήλιο από τον ουρανό.
Εσύ που το διαβάζεις τώρα, σε ποια κατηγορία πιστεύεις πως ανήκεις άνθρωπε;
Δε φταίει ούτε η πανσέληνος , ούτε το σύμπαν , ούτε καμιά ανώτερη δύναμη, να ξέρεις. Εσύ φταις άνθρωπε , που για άλλη μια φορά δε τα εκτίμησες σωστά.
About Author
