Το ποίημα της ευτυχίας
Να κοιτάς μπροστά
Όταν οι άλλοι κοιτούν στο χώμα
Να αγναντεύεις τον ορίζοντα
Να έχεις όραμα
Μη μένεις πίσω
Αν εγώ δεν ωθήσω
τον εαυτό μου
αν δεν τον σπρώξω μπροστά
πώς να λύσω τα δεσμά
που με πνίγουν και με κάνουν λιώμα;
Πολλοί θα είναι αυτοί που
Θα σε ταπεινώσουν
Που θα σε κάνουν να χάσεις
την πίστη σου στα πάντα
και εσύ θα μπεις στο γνωστό
λούκι του μυαλού.
Μήπως το άξιζα θα πεις…
Θα αναρωτηθείς;!
Θα κατηγορήσεις
Στον τοίχο θα στήσεις
Το μόνο στήριγμα που σου
Απέμεινε Το Εγώ
Αυτό το εγώ τόσο υπερεκτιμημένο τελικά
Εγωιστή θα σε πουν , πεισματάρη
Και άκαρδο αναίσθητο
Αυτό είναι το λάθος των ανθρώπων
Πέφτουν στην παγίδα που τους στήνουν οι καλοί
Αλλά
Για να αποφύγουν τους παραπάνω χαρακτηρισμούς
Μόνο για αυτό
Για να μείνουν στο περιθώριο
Θρέφουν το «ΕΓΩ» των άλλων
Νομίζοντας πως θα λάβουν το ίδιο
Και όταν αυτό δεν συμβαίνει
Απογοητεύονται
Ανόητοι άνθρωποι που είμαστε
Αφελείς
Μα ναι
Αφελείς αρκετά
Πολύ
Όσο δε πάει
Γιατί αν δεν μας φροντίσουμε
Εμείς οι ίδιοι
Αν δεν γιατρέψουμε
Τις πληγές μας
Αν δεν κανακέψουμε το μικρό παιδί
Που κρύβουμε μέσα μας
Τότε ποιος;
Ποιος πιστεύουμε ότι είναι πρόθυμος
Να το κάνει για μας
Και Γιατί;
Μαυρίκιος Δεσποτόπουλος
About Author
